ASTEARTE GOIZA ZEN

Astearte goiza zen. Amaren etxetik, Sindikatotik, irten nintzen Enparantzan sartzeko asmoarekin. Eguraldi oso ona egiten zuelako, ez nuen batere presarik, eta patxada ederrean igo nuen, Martillun eta Enparantzaren artean dagoen malda.
Nere buruari bueltak ematen, iritsi nintzen, egia esan ia konturatu gabe, Enparantzaren ateraino. Ate handia itxita zegoen eta txikia berriz, erdi zabalik.
Atearen ostean , udaltzain bat zegoen, aspertu aurpegiarekin.
Ni aurrera nindoan, atean zegoen tartetik, errez kabitzen nintzelako.
Justu eskubiko oinarekin, Enparantzako lurra ukitzera nindoalarik, atearen erdi erdian jarri zen bera. Bere eskubiko aldean beste lau bat udaltzain egongo ziren berriketan.
Ni piskat atzera egin nuen. Hori izan zen hasieran eduki nuen erreakzioa. Zer arraroa egiten zitzaidan bere jarrera. Handik pare bat segundora, berriro saiatu nintzen.
Eta emaitza berdinarekin bukatu zen bigarren saiakera. Asuntua oso itsusia jarri zen neretzat. Zer edo zer egin behar nuen.

--Jakin al dezaket zergatik ezin dudan Enparantzara sartu?
--Ez zaitugu ezagutzen. Zu ez zara Enparantzan bizi, ez duzu Enparantzan lan egiten, eta ez zaigu iruditzen Altzan bizi zarenik..
--Ni Altzakoa naiz, nere familia Altzan bizi da, eta ez dut ulertzen zergatik ezin dudan Enparantzan sartu.
--Enparantzan ahall duzu sartu frogatzen baduzu Altzakoa zarela. Udaletxean emango dizute txartel bat, eta orduan ez duzu izango inongo arazorik.
--Nik berehala demostratuko dut Altzakoa naizela. Joxe Mari, Bordakoa, Udaletxean al dago ?
--Guk ez dakigu hori eta ez dugu zergatik jakin behar; ez da gure lana.

Pentsatu nuen onena alde egitea izango zela. Ez zuen merezi eztabaidan jarraitzea. Ohartu nintzen, emaitza berdinarekin bukatuko nuela.
Goizeko plan guztia txikitu zidaten eta bertsolariak egiten duena egin behar nuen: inprobisatu.
Buruari pare bat astindu eman nizkion eta hor goien ez zen ezer piztu, seguraski aurreko hilabete batean ez nuen argiaren fakturarik ordainduko.
Ez da batere larria; txurreroen bizitzan maiz gertatzen da hori.
Arratsaldean bai, arratsaldean beste gorputz batekin atera nintzen etxetik. Nola edo hala sartu behar nuen Enparantzan. Goizeko ezinak oso arrasto txarra utzi zidan gorputzean, eta baita ere buruan.
Dena neukan nere alde, eguraldia ezik. Goizeko eguzkia ezkutatu egin zen, zerua laino beltzez beteta zegoen eta hori dena txarra baldin bazen, egiten zuen haize hotza ez zen askoz hobea. Marraskiloak harrapatzeko giroa jartzen ari zen..
Panorama nola zegoen ikusita, zegoen soluzio bakarra, Enparantzara berehala sartzea zen, han bai egongo nintzen primeran, haizerik gabe, eguzki zoragarria dastatzen, txanpain freskoa edaten...
Itsu itsuan sartu egin behar nuen eta kitto !
-------------------------------------------------------------------------------------------------
hurrengo kapitulua : LUXENBURGOKO ITSASOA