LUXENBURGOKO ITSASOA

Martillungo malda igotzen ari nintzenean, berriro betiko zirrara sentitu nuen gorputzean,
Enparantzako harresia ikusten dudan bakoitzean, bularrean sua pizten zait, eta ezin dut ekiditu sentsazio hori.
Ez dakit explikatzen ondo nere barruan zer gertatzen den. Ahal dudan esan bakarra, itzela dela, horrelako harri pusketa, hain dotore ipinita, hainbeste trebeziarekin landuta...
Etorri egin behar duzu hau ikustea.
Beno, hemen inguruan bizi baldin ba zara, ez dakit, Dinamarkan edo Tunezen...
Ulertzen dut Australia urruti dagoela.
Harresiaren ondora hurbildu nintzenean, ohartu nintzen nere pozerako, goizeko Udaltzainak ez zeudela. Egia esan hori espero nuen. Badaezpada denbora egiten egon nintzen, haiekin topo ez egiteko.
Ordularia begiratu nuen eta justu momentu horretan, euria hasi zen !
Hura bai zela izorratzea; zaparrada hasi, txituak bezela bustitzen egon eta ez nekien non sartu. Nere aurrean zegoen gizon multzo bat zegoen. Gutxienez hamabost bat izango ziren. Beste batzuk gehiago, Auditz ondoan zeuden eta besteak autobusetan sartuta.
Nahiko garbi ikusten nuen, nonbaitetik etorriak zirela. Beste piska bat gehiago pentsatuz,
jabetu nintzen, Enparantzako Komitearen gonbidapenarik gabe etorriak zirela .Hura zen adarra jotzea, eta batez ere neri !
Eta zer egin ?
Aurrera ezin nuen pausorik eman. Udaltzainak lanpetuta zeuden atzerritar haiekin eta gero eta euri gehiago egiten zuen. Amorrazio handiena ematen zidana, handik zortzi metrotara sekulako eguraldia egiten zuela ,eguzki zoragarria, eta hogeita hamarreko tenperatura.
Ez nekien zer egin, baino zerbait egin behar nuen.
Iruditu zitzaidan frantsesez mintzatzen ari zirela eta galdetu egin nieten nongoak ziren, zer nahi zuten, zergatik aukeratu zuten Enparantza bidaiatzeko...eta abar.
Mutil gazte batek erantzun zidan. Luxenburgotarrak zirela eta igari ikastera etorriak. Ez omen zuten inongo gonbidapenarik eta orduan esan nion, galdetzeko Alkatearengatik, Joxe Mari Labakarengatik. Berak mugituko zuela dena, bestela martxa hartan hotzez hilko ginela
denak.
Bere taldeko norbaitekin mintzatzera joan zen eta ni bitartean pentsatzen gelditu nintzen: hauek Luxenburgotik nola etorri dira hona igeri ikastera, han ez dagoenean ezta hankak bustitzeko erreka txar bat ere. Hori ezin nuen ulertu.
Mutil gazte horren zain egon nintzen. Susmatzen nuen berriro neregana hurbilduko zela.

--Aizu, non pentsatzen duzue igeri egitea?
--Itsasoan. Guk itsasoa ba dugu.
--Bai ? Non ?
--Luxenburgon, lur azpian. Gure aberria ur gainean dago. Azpiko guztia zulatu dugu eta itsasotik ekartzen dugu ura; gehiena Alemaniatik.
--Oraintxe jakin dut Luxenburgon itsasoa ba dagoela.
--Lasai, ez zara bakarra. Aberri osoaren erabakia izan da, gure bizkarreko mina sendatzeko.

Berriro erabat harrituta gelditu nintzen. Badakit mundua eta gauza asko aldatzen ari direla, hala ere, hori, aldaketa bezela eredu bikaina da.

--Aizu, hainbeste harritu zaitu gu hona etortzea?
--Ba, bai, hemen igeri ikastea...Enparantzan ez dago urik, ezta hortzak garbitzeko ere.
--Europako telebistetan, Alemanian, Austrian, Holandan, egunero errepikatzen dute, bizkarreko mina sendatzeko, Txurreroen Enparantzara etorri behar dela.
--Beno, bizkarreko mina sendatzeko, Lau Haizetako piszinak aproposak dira.

Euria kristorena ari zuen. Ni blai-blai nengoen, pentsa nola egongo nintzen, erabaki nuela
oinetakoak kentzea. Oinetakoak eta galtzerdiak, ziur banengoen, oinutsik erosoago egongo
nintzela.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
hurrengo kapitulua : NAGUSIAK ETA TXIROAK